İSLAMIN ÇOCUKLARI İNCİDİR...

Şüpheniz mi var!
Hakiki manada İslam’ı benimseyen İslam’a sahip çıkmaya çalışan neslin her biri inci tanesidir.
Lakin acı gerçek şu ki inci taneleri gitgide kar taneleri gibi eriyip gidiyor.
Oysaki kar topu olup çığ gibi büyümeside azmimiz de saklı.
Bu günlerde bangır bangır
“Çoluğumuzu çocuğumuzu haramdan koruyalım.”
“Edepsizliği alenen yayan, nice platformlar kapatılsın” diyen büyüklerimizin sesi etrafına kadar
yetiyor. Onunda nedense yankısı geniş kitlelere ulaşmıyor.
Neden???
Çünkü güncel destek tavsiyesi olabilecek
güzellik olarak sunuluyor.
Edebi, hayayı benimsetecek nice tutamaklarımızın sunumuda ışıltısını o yüzden kaybediyor.
Aslında bilirsiniz sadeliğin süsü çoktur.
Süsün de göze şöleni pek yoktur.
Bunu bile bile gelecek nesli, İslam’ın çocuklarını unutup
kurulan klavye kraliyetlerinde cümleten yazıyoruz.
Hepimiz yazar olduk sormayın.
Hal bu ya
KALEMLERİ KUŞANIN EDEBİYATA KANAT GERMEYE GİDİYORUZ diyebilecek cinsten hiç bir söylemi
kaleme alamadık. Öyle ki, yüz yüze söyleyemediklerimizi, kırılan yanlarımız için içimizi
dökemediklerimizi, eksik kalan sevdalarımızı, beşeri aşklarımızı, özentilerimizi, özenilen yanlarımızı,
kinimizi, öfkemizi, vatan aşkımızı, şehide diyebildiğimiz ‘ruhu şad olsun’larımızı, baştakilerin
yönetimine eleştiri sıfatı altında yaptığımız saygısızlıklarımızı her şeyi bir bir yazıyoruz.
O yüzdendir ki kapatılmasını istediğimiz o platformlarda öncü olabilecek incilerimizi koruyamıyoruz.
Çünkü aksiyon sahnelerini aratmıyor örnek olması gereken satırlarımız. Kalemimiz kılıcımızdan keskin
ya hani.
Sayarız, söveriz ee malum klavye kraliyetiyiz.
Vezirlerimiz tükenen kalemlerimiz.
Tahtımız tertemiz yapraklarımız.
Bir bir koparıyoruz artık dalından.
Yazarız biz.
Eskiden okurlar yaprakları okudukça doyamazdı.

Okudukça içimizde güzel yanlarımız yeşerirdi.
Kendimizi bulduğumuz her satırda yeniden filizlenirdik.
Ama şimdi kuruyan yapraklarımızda hep bir sitem..
Bir 1⃣bir dökülüyoruz dallarımızdan.
Dön bak eski zaman yeşeren ormanlarında;
Necip Fazıl ’lara, Mehmet Akif Ersoy’lara, Nuri Pakdil’lere, Sezai Karakoç’lara, Cahit Zarifoğul’larına,
Özdemir Asaf’larına, Ziya Osman Saba’larına,
Hüseyin Nihat Atsız’larına, Yaşar Kemal’lerine,
Arif Nihat Asya’larına, Yahya Kemal Beyatlı’larına,
Ahmet Hamdi Tanpınar’larına,
Abdürrahim Karakoç’larına,
en emsalsizi olan Mevlana’nın,
Şems’in, Yunus Emre’nin...
Baktın mı yemyeşildi değil mi?
Hiç kimse kıvılcım çakmazdı.
Yanmazdı yazınsal deryalarımız,
şiirsel yanlarımız alev alev...
Şimdi İslam’ın çocuklarını koruyamadığımız her vakit alev alev yanıyoruz.
Kirletiyoruz kelamları. Kalemin canı acıyor. Hışmına uğruyor sol yanımızın, bertaraf ediyor oda satır
aralarını. Hepsi kurduğumuz klavye kraliyetleri yüzünden oldu.
Bırakmadık ki sözü bir bilene,
Klavye başında gücü yeten yetene.
Evet, güzel yanlarımızı kaybetmeye yüz tutuyoruz
otur ağla haline.
Ahir zamanda idrak edemiyorsan hala,
dön bak nasıl güzeldi her geçen sene.
Her özel günde dualar ederdik,
“Rabbim eriştirsin yenisine.”
Şimdi tüm yenileri öyle kirlettik ki, hem de ölümüne.
Sözüm ona artık seven sevene..
Atalarımızın zamanında Allah için sevilir imiş.

Şimdi sadece toprağa götüremeyeceğimiz servetine...
Ha ne oluyor beşer sevdalar da en büyük kötülük artık beşiktekine.
İnanmayacaksın her Eyvallah diyene,
Eyvallah “hale razı oluş” demekti çünkü.
Sor istersen bir büyüğüne.
Razı olacak halimiz mi kaldı.
Razı edeceğimiz Rabbimize,
kulluğumuzda elden gidiyor bu da böyle biline.
Ey güzel can! Gelme dış mihrakların oyunlar döndüren cehaletine.
Haydi kuşanın kalemleri edebiyata kanat germeye gidelim.
İslam’ın çocuklarını hiç etmeyelim,
Onlar okumayı yazmayı kıymetli büyükleri ile severse.
İnci taneleri:
Edebi yad eden öncüleri ile
gelecek nesile kanat germek için hazır ve nazır bekleyecekler.
İNCİ OLAN İSLAMIN ÇOCUKLARI ÖNCÜ OLACAKLAR.

  MELTEM ÖZÇELİK